وقتی یک روح از سطح زمان خویش بیشتر اوج می­گیرد و از ظرف تحمل مردم زمان بیشتر رشد می­کند تنها می­شود، “بودن” سنگین، پر، زیبا

پیش آینه ایستادن تلفیق دردناکی ست از وسوسه دیدن خودم و ترسیدن از تصویر روبه روم انگار چندان کم  هم به این تن عمر نخورده